Foulex

زندگی و مرگ هیچکدام آزادی نیستند ...

Foulex

زندگی و مرگ هیچکدام آزادی نیستند ...

بیخوابی

 

 

بیخوابی ...

 

در زیر قطرات باران سیل آسای اون شب عجیب ، درست بعد از حادثه ی رانندگی ترسناکی که برام اتفاق افتاد و چشمام بیناییشون رو از دست دادند ، بود که برای اولین بار تو زندگیم برای یک لحظه به خودم برگشتم و این سوال رو از خودم پرسیدم که : من واقعا چه کسی هستم ؟

اگر قبل از اون اتفاق می خواستم خودم را تعریف کنم ، مردی با چشم های قهوه ای تیره و موهای مشکی و پوست سفید بودم که قدش صد و هفتاد و پنج بود ، اما بعد از تصادف حس خوبی نسبت به هیچ کدام از این اطلاعات نداشتم و اعتمادم را نسبت به همه ی آنها از دست داده بودم و می خواستم به دنبال من واقعی بگردم و می دانستم که اگر جوابی خوبی برای این سوالم پیدا نکنم حداقل چون چشمانم دیگر نمی دید ، در تاریکی درون خودم گم می شدم و بقیه ی زندگی ام را با بی هویتی مثل مرده ها می شدم .

همسرم می گفت که برایش مهم نیست که چشمان شوهرش نبیند و باید خیالم راحت باشد و اگر من در کنارش باشم خودش همه چیز را درست می کند و مدام دلداری ام می داد که در اصل هیچ اتفاقی نیافتاده است و به دلایلی خوش شانس هم بوده ام ، اما من با خودم فکر می کردم که نه تنها در این حادثه بلکه از ابتدا که من به دنیا آمده بودم هیچ اتفاقی نیافتاده است و اگر چیز مهمی بود در یک ثانیه که در اتومبیلم خوابم برد ، ناگهان از بین نمی رفت .

با خودم فکر می کردم که شاید از ابتدا بینایی نداشته ام و شاید تمام تصاویری که می دیدم خیالات خودم بوده و مگر غیر از این بود که من از کودکی هم ، خیالاتی بودم و یا اصلا شاید من هیچ وقت به دنیا نیامده بودم و شاید هم دنیا از ابتدا وجود نداشت .

یک اسم برای خودم داشتم ، که هرکسی دلش می خواست می توانست آن را فراموش کند یا اصلا می توانستم اسمم را به همه دروغ بگویم . شاید بعد از آن تصادف دیوانه شده بودم اما احساسی که حالا داشتم نه دیوانگی بود و نه احساس آدم های افسرده که تصادف کرده اند . بلکه تنها بی هویتی همه ی وجودم را گرفته بود .

اگر می خواستم از کودکی خودم را مرور کنم به رابطه ی موجودی که الان بودم با کودکی هایم شک می کردم و به کل احساس گسستگی می کردم و اگر بیشتر فکر می کردم باید خودم را به تعداد ثانیه هایی که گذرانده بودم مجزا می کردم .

دلم می خواست بهترین فیزیک دان بودم تا شاید از طریق فیزیک جوابی برای خودم پیدا کنم اما خوب می دانستم که هرچه نبودم حداقل اینقدر کم هوش بودم که نتوانم با فیزیک به جایی برسم و مثل این به سراغ هر چیز دیگری می رفتم در انتها نداشته هایم بود که مانع ام می شد و در مقابل وقتی می خواستم داشته ها را پیدا کنم ، دست بر روی هر چیز می گذاشتم در واقع پی می بردم که آن را هم ندارم و به تهی می رسیدم و همین بود که برای خودم که آدمی بودم که در واقع هیچ چیز نداشت نمی توانستم وجودی قائل شوم .

همسرم می گفت برای حل کردن تمام این مشکلات باید از زمان کمک بگیرم اما وقتی که فکر می کردم که تمام گذشته و تمام آینده و حتی اکثر ابعاد حال برایم نقطه ی کور است دیوانه می شدم و دلم می خواست زمان به کل متوقف شود که دیگر نتوانم اینقدر فکر کنم و این بازی تمام شود .

وقتی هم می خواستم از زندگی ام که البته دیگر چیزی از آن نمانده بود فاصله بگیرم و به همراه همسرم به یک جای دور بروم که کسی آنجا نباشد و همه چیز را از ابتدا بررسی کنم و همه سوال هایم را از اول از خودم بپرسم و به دنبال جواب برای هر کدوم باشم ، نتوانستم تصمیم بگیرم که کجاست که احیانا تعلق خاطر بیشتری در برابر جاهای دیگه ی دنیا نسبت به اونجا داشته باشم و وقتی دوباره تصمیم گرفتم که جایی بروم که تعلق خاطر کمتری در برابر جاهای دیگه ی دنیا نسبت به اونجا داشته باشم ، این بار هم به نتیجه نرسیدم و در نهایت پی بردم که تمام جاهای دنیا مثل هم هستند و من علاوه بر زمان با مکان هم مشکل دارم .

من چه کسی بودم که زندگی ام دیگر به متغیر ها وابسته نبود ؟ چرا حالا که خودم را گم کرده بودم ، همسرم اینقدر عاشقم شده بود ؟ اصلا همسری که مدت ها بود ازش برایم فقط صدا و تصاویر گنگی که روز به روز کم رنگ تر می شد مانده بود ، به چه دردم می خورد ؟ چرا حالا که چشمانم نمی دید و نمی توانستم حرکات دیگران را در زندگی ام تقلید کنم به مشکل خورده بودم ؟ چرا دیگر غریزه ام من را به سمت چیزهایی که دوست داشتم نمی کشید ؟

من دقیقا کی به دنیا آمده بودم ؟ و دقیقا کی زندگی کرده بودم ؟

چه کسی می توانست پاسخ تمام سوالاتم شود ؟

به نقطه ی عطف زمان رسیده بودم و احساس می کردم هر حرکت کوچکی می تواند مسیرم را تا آخرین قدم مشخص کند . هنوز صدای باران که شب تصادف با تمام قدرتش می بارید از گوش هایم خارج نشده بود و در حال کلنجار رفتن با خودم بودم که من که همیشه آدم بد خوابی بودم چرا آن شب در حین رانندگی به خواب رفتم که ناگهان صدای همسرم که این بار بدون هیچ ترسی از اینکه رازش فاش شود ، با صدای بلند همان ترانه ی قدیمی همیشگی را می خواند ، همه افکارم را به هم ریخت .

در حالی که بعد از مدت ها قادر به تجسم موقعیت مکانی اش بودم ، به سمت صدایش برگشتم و بین تمام صداهایی که در گوشم بود ، شنیدم که آرام زیر لب زمزمه کرد که می خواهد لمسم کند .

خندیدم و گفتم : « موضوع همیشگی همین بوده است » و داشتم از صدایش فاصله می گرفتم که ناگهان دستانش را در دستانم گرفت و متوجه دمای بدنش شدم که دیگر مثل قدیم سرمای بیش از حدش آزارم نمی داد . برای لحظه هر چه از قانون تعادل دمای بین دو جسم در فیزیک می دانستم از ذهنم عبور کرد و ناگهان ترس عجیبی همه ی وجودم را فرا گرفت .

بوی رطوبت هوا و بویی همانند خاک باران خورده تمام بینی و مجاری تنفسی ام را پر کرد و مخالفت های همسرم با تصمیمی که گرفته بودم و جر و بحث هایمان در شب تصادف و چند دقیقه قبل از تصادف و تابلویی که بر رویش نوشته شده بود : « پایان بزرگراه نزدیک است » و پای راستم که با تمام قدرت بر روی پدال گاز می فشردم را به خاطر آوردم و بعد از اینکه چند دور ، دور خودم چرخیدم ، از همسرم پرسیدم : پس چرا هنوز نمی توانم ببینم ؟

و او با تبسمی غم دار که هم نشان از رضایت و هم نارضایتی از این وضع داشت ، گفت : چون هنوز رابطه ات به واسطه ی گوش با دنیا قطع نشده است .

و من در حالی که هنوز با زمان مشکل داشتم و نمی توانستم تشخیص دهم که من چند سال بعد از همسرم مرده بودم ، با خودم فکر می کردم که دیگر همه چیز فرق کرده است و نمی توانیم مثل دو دوره ی گذشته که ابتدا هر دو زنده بودیم و سپس همسرم فوت کرد ، به رابطه با همسرم ادامه دهیم و باید باز هم به دنبال شکل جدیدی از رابطه باشیم و دوره ی سوم از زندگی با هم را آغاز کنیم و دوره ی دوم که دوره ی بی خوابی هایمان بود را فراموش کنیم . 

 

نظرات 19 + ارسال نظر

عجیب بود!
خیلی عجیب

عجیب !

:)

...

سحر 1389/02/24 ساعت 12:58 http://www.pinupgirl.blogsky.com

سلام. من همیشه داستاناتو می خونم اما خواننده ی خاموش بودم. این یکی رو خیلی دوست دارم. در واقع تصویری مبهم و زیبا رو تو ذهنم حک کرده.
موفق باشی

ممنون دوست خوبم

ممنون از حضورت.به زودی میام که بخونمت.

:)
ممنون

خب طبیعتا واسه کسی مثل من که دو خط می نویسه نفسش بند میاد /خوندن این همه ایده ی پشت سر هم / کشنده تر از استشمام بوی بهشت بود اما/ پست نوستالژی رو که خوندم /دوستش داشتم ..
قبل تر ها از وبلاگ ممدرضا (کام آخر) /فکر می کنم اومده باشم این جا..
علی ای حال قدمت رو چشمام /مرسی که اومدی
تصدقت

ممنون :)
نوستالژی تنها پست این وبلاگ بود که برای خودم نوشته بودمش
موفق باشی

شبنم 1389/02/25 ساعت 08:46 http://blur.blogsky.com

سلام
مرسی که به من سر زدین .
من این داستان رو خوندم خیلی جالب بود .

سلام
لطف کردین دوست من
ممنون

من یه چیزیو نفهمیدم. این نوشته ها مال خودته یا تحلیل فیلمه یا توصیف قسمتی از فیلمه؟...
هرچی هست باحاله.توصیفی..

:دی
این ها داستان های کوتاه منه که جدا از همه ی نوشته های دیگم تو وقت های بیکاریم نوشته میشند
ولی واقعا فکر می کردم مشخص باشه که داستانه ;)
ممنون دوست من
موفق باشید

ممنون از حضورت....پروفایلت بسی جالب بود..نمیدونم چرا...به زودی برای خوندنت میام.

:دی
...
ممنون

م 1389/02/25 ساعت 20:25 http://paryan.blogfa.com

خوندم
مدلش شبیه داستان کوتا ه های اریک امانوئل اشمیت بود البته شاید چون من یکی از کتاباشو تازگی ها خوندم اینجوری به نظرم رسیده ....نمیدونم ...

با شناختی که دارم فکر می کنم داستان های اشمیت خیلی واقع گرایانه تر از این نوشته باشه ...
ممنون دوست خوبم
خیلی لطف کردی

رویا 1389/02/28 ساعت 00:37

خیلی عجیب بود این پستت

سلام
ممنون که اومدی
با این عجیب مشکل پیدا کردم !

پانی 1389/02/31 ساعت 01:01 http://shibiloo.blogfa.com

و اون تبسم همسرش دید!‌عالی بود مثه همیشه

ّّآپم با آخرین پست تا آخر خرداد ماه:)

سلام
ممنون
میام خدمتتون

احسان 1389/03/01 ساعت 01:33 http://ehsanarab.blogfa.com/

همه چی از بیخوابی های گاه بی گاه من شروع شد و حال...
"مثل همیشه عالی نوشتی"

مرسی احسان جان
موفق باشی

سلام... واقعآ تا به خود میجنبیم میبینیم زندگی مثل یه خواب و رویا بود و نا قافل و زود گذشت.

:)
آره ...
انگار زمان بزرگترین دشمن آدمه

مینا 1389/03/02 ساعت 03:32

راستی عزیزم غریزه رو تصییح کن...غلط املایی داره!!!!!
(چرا دیگر غریظه ام من را به سمت چیزهایی که دوست داشتم نمی کشید ؟) ببخشیدا!!!!

:دی
ممنون

محمد جان سلام
من به دلیل اینکه دوستانی که من رو لینک کرده بودند در حفظ لینک امانتدار نبودند همه رو حذف کردم و جعبه لینک هام رو به محلی برای لینک وب سایت هایی اختصاص دادم که همیشه می خونمشون
از انجایی که من عاشق نوشته های شما هستم ... بعد از آدرس وب خودمُ شما رو لینک کردم مجددا و در بالای بالا قرار گرفتید با نام وبلاگ و نام محمد مزده و آدرس...

با تشکر
نوید

سلام دوست خوبم
ممنونم
لطف کردید
موفق باشید

بالاخره آدما یک روز می فهمن کی هستن...شاید اون روز دیگه تو این دنیا نباشن...


پیچیدگی داستان آدم رو ملزوم و مجذوب می کنه که چند بار بخونش تا معمای داستان رو دقیق بفهمه...

عالی بود محمد جان...این دفعه نمره ات 19 شده:دی
اون یه نمره هم برای یه غلط املاییه:دی (غریضه)

نویسنده بودن چه حسی داره حالا؟!


:دی
ممنون
خوشحالم کردی نیلوفر
من می خواستم از شما بپرسم :دی
واقعا نویسنده بودن چه حسی داره ؟
...
راستی شما هم ۱۹ شدی !
طبق فرهنگ لغت حسن عمید شما هم غریزه رو غلط نوشتید :دی

مهدی 1389/03/06 ساعت 01:57 http://miz4goosh.blogfa.com

درود.

:)
ممنون

بهم سر بزن..منتظرم تا ببینمت!

‌دایی 1389/05/11 ساعت 16:10 http://flex.blogsky.com

تعلیق! همین کافیه تا دوباره هم بیام اینجا!

ممنون !
برام افتخاره که نوشته هامو بخونید :)

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد